نگاه کن…

می بینی ، خاطراتت دارند رژه می روند

همکلاسی ...

یادت می آید ، آن موقع را می گویم که بهارمان بود ، من بودم و تو بودی و کتاب  و صبح  آغشته به گلهای محمدی

سرپیر و دشرگان .

مشق عشق می نمودیم ، با شبنم آغشته به عطر گل های زرد لب جوی .

و

ذهنمان چه معادلات جورواجوری را  حل می کرد .

به کمک نسیم بهاری 

از آن روزها به یادگار تو را دارم و خاطرت را

و

هنوز بوی گل های محمدی درونم جاری است .

چه عطشی داشتیم برای با هم بودن ،

همکلاسی یادت به خیر

تو هیچ وقت برایم پیر نمی شوی

اما

حس می کنم چیزی درونم شکسته

برای همیشه ....