شعری بسیار زیبا و قابل تامل

     کجاست سهم من ای دوستان محترمم؟ 

کلاس؛ شور ونشاطم. کلاس؛ رنج و غمم.        نه پول گشته خدایم، نه بنده ­ی شکمم؛

دلم زعشق پر و سینه ­ام زعلم و هنر،             فرو چکد گُهر از چشم خامه ­ام، قلمم.

معلّمم فقط و عشق من معلّمی است،         معلّمی­ست تمامِ تمامِ پیچ و خمم.

اگر چه هست کلاسم پر از سرور و نشاط       ولی اسیر غمم، پای ­بسته ­ی ستمم.

تمام مردم اگر چه که وامدار منند،          به چشم مردم دون من ندار و خوار و کمم.

چه حاجتی به مراسم برای روز من است؟

مرا که جامعه داده ­ست جرعه جرعه سمم.

وزیر و دکتر و افسر، وکیل و کارشناس،

منم معلّمتان، آن که گرم بود دمم.

شما که از دم من گشته ­اید دولتمرد،

کجاست سهم من ای دوستان محترمم؟

 منی که شاه ­کلید حیات دادمتان،

گشوده از چه نشد قفل غصّه ­ام، اَلَمم؟

میان جمع شما ای کبوتران سپید،

شدم سیاه ­کبوتر که از شما برمم.

در اوج گریه ­ام امّا به زور می­خندم؛

« دلم خوش است  ­که من هم  کبوتر حرمم!»

  علیرضا مجیدی کدکنی