فایل صوتی همه هستی من-صدای فروغ

 عشق!

یادمان باشد از امروز جفایی نکنیم

                           گر که در خویش شکستیم ،صدایی نکنیم

خود بتازیم به هر درد که از دوست رسد

                          بهر بهبودی خود ،فکر دوایی نکنیم

یادمان باشد اگر خاطرمان تنها ماند

                        طلب عشق، ز هر بی سر و پایی نکنیم

گر که دلتنگ از این فصل غریبانه شدیم

                      تا بهاران نرسیده ست ،هوایی نکنیم

گله هرگز نبود شیوه ی دلسوختگان

                     با غم خویش بسازیم و شفایی نکنیم

یادمان باشد اگر شاخه گلی را چیدیم

                       وقت پرپر شدنش ،ساز و نوایی نکنیم

پر پروانه شکستن هنر انسان نیست

                      گر شکستیم ز غفلت ،من و مایی نکنیم

و به هنگام نیایش سر سجاده ی عشق

                    جز برای دل محبوب، دعایی نکنیم

مهربانی، صفت بارز عشاق خداست

                        یادمان باشد از این کار ،اِبایی نکنیم

                                                            (هوروش نوایی)

 دانلود مجموعه اشعار سهراب سپهری

پشت کوهای بلند

پی غوغای گل و باد و گون 

بی قراری می کرد

برف  هم می بارید 

کفش های کودکی ، هنوز 10 سال از پاهایم بزرگتر بود .

تن من با سرما رفاقت داشت .

گاهی از شوق رفاقت

کز می کردم

پشت دیوار بلند یک دوست 

کوچه خاطره ام ابری بود 

مه زیبایی وسعت دید مرا می افسرد

من غزل ها  دارم

از تو و کهسارت

از تو و چشمه وبوی علف و شبدر تابستانت

سرزمنیم

ونک زیبایم

در هیاهوی مه و نور به تو دل بستم

و همیشه جاری است

یاد تو در شریان ذهنم

متن اصلی شعر  تصنیف از زنده یاد سیمین بهبهانی:

دلم گرفته ای دوست، هوای گریه با من

گر از قفس گریزم کجا روم، کجا من؟

کجا روم که راهی به گلشنی ندانم
که دیده برگشودم به کنج تنگنا من

نه بسته‌ام به کس دل، نه بسته کس به من دل
چو تخته‌پاره بر موج، رها، رها، رها من

ز من هر آنکه او دور ، چو دل به سینه نزدیک
به من هر آن که نزدیک، ازو جدا، جدا من!

نه چشم دل به سویی، نه باده در سبویی
که تر کنم گلویی به یاد آشنا من

ز بودنم چه افزود؟ نبودنم چه کاهد؟
که گویدم به پاسخ که زنده‌ام چرا من؟

ستاره‌ها نهفتم در آسمان ابری
دلم گرفته ای دوست ، هوای گریه با من

شاعر : سیمین بهبهانی

زندگی، راز بزرگی است که در ما جاریست!

زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست!

زندگی درک همین اکنون است!

تو نه در دیروزی، و نه در فردایی، ظرف امروز، پر از بودن توست!

زندگی، سبزترین آیه، در اندیشه برگ!

زندگی، حس شکوفایی یک مزرعه در باور بذر!

زندگی، رسم پذیرایی از تقدیر است!

زندگی شاید آن لبخندی ست، که دریغش کردیم!

زندگی زمزمه پاک حیات ست، میان دو سکوت!

شعر از : سهراب سپهری

چنین گفت رســتم  به سهـــراب یل

که من آبـــرو دارم انــــــدر محـــل

مکن تیز و نازک ، دو ابـروی خود
دگر سیخ سیـخی مکن؛ مـوی  خود

شدی در شب امتــــــحان  گرمِ چت

بروگــمشو ای خــاک بر آن سـرت

اس ام اس فرستادنت بس نبــــــــود

که ایمـیل و چت هم به ما رو نمـود

رهـا کن تو این دختِ افراسیــــــاب

که مامش ترا می نمــــاید کبــــــاب

اگر سر به سر تن به کشتن دهیـــم

دریغـــا پسر، دستِ دشــمن دهیـــم

چوشوهر دراین مملکت کیمــیاست

زتورانیان زن گرفتـــــن خطـــاست

خودت را مکن ضــــایع از بهــراو

به دَرست بـــپرداز و دانش بجـــــو

دراین هشت ترم،ای یلِ با کـلاس

فقـط هشت واحد نمـودی تو پاس

توکزدرس ودانش، گریزان بـُدی

چرا رشــته ات را پزشـکی زدی

من ازگـــــــــور بابام، پول آورم

که هــرترم، شهـریه ات را دهـم

من از پهلــــــوانانِ پیــشم  پـــسر

ندارم بجــز گرز و تیـــغ و ســپر

چو امروزیان،وضع من توپ نیست

بُوُد دخل من هفـده و خرج بیست

به قبـض موبایلت نگـه کرده ای 

پــدر جــــد من را در آورده ای

مسافر برم،بنـده با رخش خویش

تو پول مرا می دهی پای دیـــش

مقصّر در این راه ، تهیمیــنه بود

که دور از من اینگونه لوست نمود

چنیـن گفت سهـراب، ایـــول پـدر

بُوَد گفـــته هایت چو شهـد وشکر

ولـی درس و مشق مرا بی خیـال

مزن بر دل و جان من ضــد حال

اگرگرمِ چت یا اس ام اس شویــم

نه!
کاری به کار عشق ندارم!

من هیچ چیز و هیچ کسی را
دیگر

در این زمانه دوست ندارم

انگار
این روزگار چشم ندارد من و تو را
یک روز
خوشحال و بی ملال ببیند

زیرا
هر چیزی و هر کسی را
که دوست تر بداری
حتی اگر یک نخ سیگار
یا زهرمار باشد
از تو دریغ می کند...

پس
من با همه وجودم
خود را زدم به مردن
تا روزگار، دیگر
کاری به کار من نداشته باشد

این شعر تازه را هم
ناگفته می گذارم...
تا روزگار بو نبرد...

گفتم که
کاری به کار عشق ندارم!

قیصر امین پور

۱ــ طاعت آن نیست که برخاک نهی پیشانی صدق پیش آر که اخلاص به پیشانی نیست . ۲ــ چند گویی که به پیری رسم و توبه کنم چه کنی گر به جوانی به لحد درمانی. ۳ــ تا که از جانب معشوقه نباشد کششی کوشش عاشق بیچاره به جایی نرسد ۴ــ اگر ز نان شکم آدمی نباشد سیر حد یث و موعظه در وی نمی کند تاثیر ۵ــ اشتباهی که همه عمر پشیمانم کرد اعتمادی است که بر جمله ی مردم کردم . ۶ــ هر ذره که در خاک زمینی بودست پیش از من و تو تاج ونگینی بودست گرد از رخ نازنین به آزرم فشان کان هم رخ خوب نازنینی بودست ۷ــ در کارگه کوزه گری رفتم دوش دیدم دو هزار کوزه گویا و خموش ناگاه یکی کوزه بر آورد خروش کو کوزه گر و کوزه خر و کوزه فروش ؟ ۸ــ آن قصر که بر چرخ همی زد پهلو بر درگه او شهان نهادندی رو د ید یم که بر کنگره اش فاخته ای بنشسته همی گفت که کو کو کو کو ۹ ــ تا که بودیم نبودیم کسی کشت ما را غم بی هم نفسی تا که رفتیم همه یار شدند خفته ایم و همه بیدار شدند قدر آیینه بدانید چو هست نه در آن روز که افتاد وشکست ۱۰ــ صد بار بدی کردی و دیدی ثمرش راخوبی چه بدی داشت که یک بارنکردی ۱۱ــ صدها فرشته بوسه بر آن دست می زنند کز کار خلق یک گره ی بسته وا کند ۱۲ــ جهانی راتوانی از محبت یار خود سازی محبت کن که دشمن از محبت یار می گردد ۱۳ــ تا جوانی و تندرستی هست آید اسباب هر مراد به دست ۱۴ــ دل ویرانه عمارت کردن خوشتر از کاخ بر افراشتن است ۱۵ــ مرا به طبیعت خود یک نگاه مهمان کن اگر چه لایق آن نیستم تو احسان کن ۱۶ــ ما بدان مقصد عالی نتوانیم رسید هم مگر پیش نهد لطف شما گامی چند ۱۷ــ رشته ای بر گردنم افکنده دوست می کشد هر جا که خاطر خواه اوست ۱۸ــ نظر به کار مفیدم نمی نماید کس هزار دیده نگهبان یک خطای من است ۱۹ــ نخست فلسفه قتل شاه دین حسین این است که مرگ سرخ به از زندگی ننگین است نه ظلم کن به کسی نه زیر بار ظلم برو که این مرام حسین است ومنطق دین است ۲۰ ــ آتش بگیر تا که بدانی چه می کشم احساس سوختن به تماشا نمی شود

متنی از  دانش اموز عزیزم علی صادقی از مدرسه راهنمایی شاهد هدایت زرین شهر   سوم الف

گفتند:کلاغ ،شادمان گفتم :پر................ گفتند:کبوترانمان ،گفتم :پر

                                    گفتند :خودت، به اوج اندیشیدم..............در حسرت رنگ آسمان گفتم:پر

                                    گفتند:مگرپرنده ای؟خندیدم................گفتند: توباختی ومن رنجیدم

                                  در بازی کودکان فریبم دادند...............احساس بزرگ پر زدن را چیدم

                                    آن روز به خاک آشنایم کردند.............از نغمه ی پرواز جدایم کردند

                                   آن باور آسمانی از یادم رفت.............در پهنه ی این زمین رهایم کردند

                                   گفتند:پرنده،گریه ام را دیدند..............دیوانه ی خاک بودم و فهمیدند

                                    گفتم که نمی پرد،نگاهم کردند..............بر بازی اشتباه من خندیدند

                                                                                                 دی ماه91

  بگو از همت این هیئت ماست                          که در این فصل پیدا میشود ماست

ز سعی و فکر آن دانا وزیرست                           که سالم تر غذا نان و پنیرست

از آن با کله در کار اداره                                      فرنگی ها نمایند استعاره

ز بس داناست آن یک در وزارت                           برند اسم شریفش با طهارت

فلان یک دیپلم اصلاح دارد                                 ز سر تا پای او اصلاح بارد...

شب و روز آن یکی قانون نویسد                        ببیند هرچه گه کاری بلیسد

کثافت کاری پیشینیان را                                    نگویم تا نیالایم دهان را

از آن روزی که این عالی مقامست                     تمام آن کثافت ها تمامست

مقدس زاده اند از مادر خویش                           گناهست ار کنی مرغانشان کیش

یقیناً گر ز بی چیزی بمیرند                                به رشوت از کسی چیزی نگیرند

به جز شهریه مقصودی ندارند                            به هیچ اسم دگر سودی ندارند

فقط از بهر ماهی چند غازست                           که این بیچاره ها را چشم بازست

غم ملت ز بس خوردند مُردند                              ورم کردند از بس غصه خوردند

- به چشمی اعتماد کن که به جای سیما،به نهاد تو می نگرد

به دلی دل بسپار که جای تهی برایت داشته باشد 

و دستی را بپذیر که باز شدن را بهتر از مشت شدن بداند

- هوس بازان کسی را که زیبا می بینند، دوست دارند

اما عاشقان کسی را که دوست دارند، زیبا می بینند

- هنگامی که در زندگی به یک در بزرگ می رسی، نترس و نا امید نشو

چون اگر بنا بود در باز نشود، جای آن دیوار می گذاشتند

- آنچه که هستی، هدیه خداوند است

آنچه که خواهی شد، هدیه تو به خداوند

پس بدون همانند باش

آزاده ترین دل ها دلی است که اندیشه آزار دیگران در آن نباشد

- بدبختی تنها در باغچه یی که خودت کاشته ای می روید

- آنگاه که زندگی برایت بسیار دشوار شد

به یاد بیاور که دریای آرام، ناخدای قهرمان نمی سازد

- هر اندیشه شایسته، به چهره ی آدمی زیبائی می بخشد

- اعتماد پذیر بودن، ارزشمند تر از دوست داشتنی بودن است

- نگو، شب شده است،  بگو،  بامداد در راه است

 باز بوی باورم خاکستریست

صفحه های دفترم خاکستریست

پیش از اینها حال دیگر داشتم
هر چه می گفتند باور داشتم

پیرها زهر هلاهل خورده‌اند
عشق ورزان مهر باطل خورده‌اند

باز هم بحث عقیل و مرتضی ست
آهن تفدیده‌ی مولا کجاست

نه فقط حرفی از آهن مانده است
شمع بیت المال روشن مانده است

نه فقط حرفی از آهن مانده است
شمع بیت المال روشن مانده است

دست ها را باز در شبهای سرد
ها کنید ای کودکان دوره گرد

مژدگانی ای خیابان خوابها
می رسد ته مانده بشقابها

در صفوف ایستاده بر نماز
"ابن ملجم‌"ها فراوانند باز

سر به لاک خویش بردید ای دریغ
نان به نرخ روز خوردید ای دریغ

گیر خواهد کرد روزی روزی‌ات
در گلوی مال مردم خوارها

من به در گفتم و لیکن بشنوند
نکته‌ها را مو به مو دیوارها

با خودم گفتم تو عاشق نیستی
آگه از سر شقایق نیستی

غرق در دریا شدن کار تو نیست
شیعه‌ی مولا شدن کار تو نیست

نه فقط حرفی از آهن مانده است 
شمع بیت‌المال روشن مانده است

نه فقط حرفی از آهن مانده است 
شمع بیت‌المال روشن مانده است

دست‌ها را باز در شبهای سرد
ها کنید ای کودکان دوره گرد

مژدگانی ای خیابان خوابها
می رسد ته مانده بشقابها

در صفوف ایستاده بر نماز
"ابن ملجم"‌ها فراوانند باز

سر به لاک خویش بردید ای دریغ
نان به نرخ روز خوردید ای دریغ

گیر خواهد کرد روزی روزی‌ات
در گلوی مال مردم خوارها

من به در گفتم و لیکن بشنوند
نکته ها را مو به مو دیوارها

 اولین روز دبستان بازگرد
کودکی ها، شاد و خندان باز گرد

باز گرد ای خاطرات کودکی
بر سوار اسب های چوبکی

خاطرات کودکی زیباترند
یادگاران کهن مانا ترند

درسهای سال اول ساده بود
آب را بابا به سارا داده بود

درس پند آموز روباه و خروس
روبه مکار و دزد و چاپلوس

روز مهمانی کوکب خانم است
سفره پر از بوی نان گندم است

کاکلی گنجشککی باهوش بود
فیل نادانی برایش موش بود

با وجود سوز و سرمای شدید
ریز علی پیراهن از تن می درید

تا درون نیمکت جا می شدیم
ما پر از تصمیم کبری می شدیم

پاک کن هایی ز پاکی داشتیم
یک تراش سرخ لاکی داشتیم

کیف مان چفتی به رنگ زرد داشت
دوش مان از حلقه هایش درد داشت

گرمی دستان مان از آه بود
برگ دفترها به رنگ کاه بود

مانده در گوشم صدایی چون تگرگ
خش خش جاروی با پا روی برگ

همکلاسی های من یادم کنید
باز هم در کوچه فریادم کنید

همکلاسیهای درد و رنج و کار
بچه های جامه های وصله دار

بچه های دکه سیگار سرد
کودکان کوچک اما مردِ مرد

کاش هرگز زنگ تفریحی نبود
جمع بودن بود و تفریقی نبود

کاش می شد باز کوچک می شدیم
لااقل یک روز کودک می شدیم

یاد آن آموزگار ساده پوش
یاد آن گچ ها که بودش روی دوش

ای معلم نام و هم یادت به خیر
یاد درسِ آب و بابایت به خیر

ای دبستانی ترین احساس من
بازگرد؛ این مشق ها را خط بزن

دوباره باز خواهم گشت

نگاه مهربانانه ، امید گرمی خانه

هوا دلگیر ، درها بسته ، سرها در گریبان ، دستها پنهان
نفسها ابر ، دلها خسته و غمگین
درختان اسکلتهای بلور آجین

زمین دلمرده ، سقف آسمان کوتاه
غبار آلوده مهر و ماه
زمستان است

                ای دل چه اندیشیده ای درعذرآن تقصیرها

               زان سوی او چندان وفا زین سوی تو چندین جفا

               زان سوی اوچندان کرم زین سوخلاف وبیش وکم

               زان سوی او چندان نعم ، زین سوی تو چندین خطا

               زین سوی تو چندین حسد، چندین خیال وظن بد

               زان سوی او چندان کشش چندان چشش چندان عطا

               چندین چشش ازبهرچه ؟ تاجان تلخت خوش شود

               چندین کشش ازبهرچه ؟ تا در رسی در اولیا

               ازبدپشیمان می شوی ،الله گویان می شوی

               آن دم تو را او می کشد تا وارهاند مرتورا

               ازجرم ترسان می شوی ، وزچاره پرسان می شوی

               آن لحظه ترساننده رابا خودنمی بینی چرا؟

               گرچشم تو بربست او چون مهره ای دردست او

               گاهی بغلتاندچنین گاهی ببازد درهوا

               گاهی نهد درطبع تو سودای سیم و زروزن

               گاهی نهددرجان تو نورخیال مصطفی

                این سوکشان سوی خوشان وان سوکشان باناخوشان

               یا بگذردیا بشکند کشتی دراین گرداب ها

               چندان دعاکن درنهان چندان بنال اندرشبان

               کزگنبدهفت آسمان درگوش تو آید صدا

               بانگ شعیب وناله اش وان اشک هم چون ژاله اش

                چون شد زحد،ازآسمان آمدسحرگاهش ندا

                گرمجرمی بخشیدمت وزجرم آمرزیدمت

                فردوس خواهی دادمت خامش رها کن این دعا

                گفتا نه این خواهم نه آن دیدارحق خواهم عیان 

                گرهفت بحرآتش شود من در روم بهرلقا

                گر رانده ی آن منظرم ،بسته است ازاو چشم ترم

                من درجحیم اولی ترم جنت نشاید مرمرا

                جنت مرا بی روی او هم دوزخ است وهم عدو

                من سوختم زین رنگ وبو کو فر انواربقا

                گفتندباری کم گری تاکم نگردد مبصری 

                که چشم نابینا شود چون بگذردازحد بکا

                گفت ار دوچشمم عاقبت خواهند دیدن آن صفت 

                هرجزو من چشمی شود کی غم خورم من ازعمی

                ور عاقبت این چشم من محروم خواهد ماندن

                تاکورگردد آن بصر کو نیست لایق دوست را

                اندرجهان هرآدمی باشد فدای یارخود 

                یاریکی انبان خون یاریکی شمس ضیا

                چون هرکسی درخورد خود یاری گزیدازنیک وبد

                ما رادریغ آید که خود فانی کنیم ازبهرلا

                روزی یکی همراه شدبا بایزید اندررهی 

                پس بایزیدش گفت چه پیشه گزیدی ای دغا

                گفتا که من خربنده ام.  پس بایزیدش گفت رو

                یارب خرش رامرگ ده تا او شود بنده ی خدا

                              ( از غزلیات شورانگیزمولوی دردیوان شمس )